Hoi Annemarie,
Gisteren was zo’n dag die tegelijkertijd leuk dan wel vermoeiend was. Theo was vrij en had kaartjes voor het ijsfestival in Amsterdam, naast de Arena. We zouden met de trein. Ik wist dat mijn anonieme chipkaart verlopen was, ondanks dat er gewoon geld op staat! Door laksheid had ik daarin nog geen actie ondernomen.
Nu bleek dat ik met het kopen van een los kaartje geen gebruik kon maken van de veertig procent samenreiskorting waar Theo’s kaart recht op geeft. Via internet had het wel gekund merkte Theo liefjes op. Ik de smoor in. Twaalf euro teveel betaald! Het zou dik onderbetaald zijn om voor dat bedrag de rest van de dag in het chagrijn te blijven hangen. Beter was om het teveel betaalde die dag terug te verdienen. Ik vermande me.
Voordat we in Amsterdam de min tien graden tent betraden dronken we koffie. Theo nam er ‘iets’ bij. Ik natuurlijk niet. Dat er op elke heup nog een oliebol zit speelde ook een beetje mee.
De ijsbeelden waren prachtig. Ongelooflijk knap om dat van ijs te kunnen maken. Na ruim een half uur verlieten we de uitgang met onze tenen in een dusdanige staat dat ze zo in de expositie pasten. Op zoek naar warmte doken we de Arena woonboulevard in. Gewoon, heel onbevangen. Tot we de eerste eetkamerstoel zagen…
Al ruim een jaar praten wij over andere eetkamerstoelen. Een paar van de huidige exemplaren deinen namelijk zo met onze bewegingen mee dat ik soms misselijk van tafel ga. En jazeker, we zijn naar verscheidene winkels geweest, hebben gekeken, geïnformeerd en stonden zelfs een paar keer op een handtekening afstand van een aankoop. Dan zagen we er toch vanaf. Vrijwel altijd door mijn besluiteloosheid. ‘Ja, ik vind ze prachtig, maar…vind ik dat over een paar maanden nog? Laten we er nog over nadenken.’ Daarna ben ik enigszins opgelucht omdat ik niet gebukt onder de mogelijkheid van een miskoop verder moet. Tot ik weer op een wiebelende stoel zit en ik mijn gebrek aan doortastendheid vervloek.
Gisteren ging het anders. We worstelden ons door de veelvoud aan keuzes heen. Soorten, kleuren poten, stof. Wel of niet met leuningen. Wieltjes, handgrepen, knopen. ‘Ik heb de neiging om voor veilig te kiezen’ onthulde ik de innemende verkoper die mij vervolgens grenzen liet verleggen. Daarbij geholpen door Theo. Opluchting en onrust lagen met elkaar overhoop toen de koop een feit begon te worden. ‘We kunnen nog weglopen,’ fluisterde ik Theo toe, toen de verkoper iets moest navragen en de uitgang verleidelijk dichtbij was. Theo tekende.
Verdwaasd verliet ik de winkel. We hadden stoelen gekocht, wat een ellende als ik daar spijt van krijg! De opsteker is de vijftig euro korting per stoel. Keer zes is dat driehonderd euro. De twaalf euro is daarmee ruimschoots goedgemaakt. Annemarie, hoe kiesbekwaam ben jij?
Lees ook: Hoe kiesbekwaam is Annemarie?
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.