Hoi Annemarie,
Nog iets meegekregen van Koningsdag? En dan bedoel ik vooral de beelden van de koninklijke familie. Zelf dook ik na een rondje vrijmarkt lekker op de bank met een oranjesoes. Rechtstreeks uitgezonden beelden bekijken heeft iets extra’s, vind ik.
En ik kreeg wat ik wilde; vrolijkheid, gezelligheid en taferelen van uitbundige mensen in een zonnig, prachtig Groningen. Ongedwongen en ongecompliceerd. Nederland zoals Nederland zich graag presenteert aan de wereld.
Totdat je op Twitter kijkt, wat ik niet deed, maar waar ik later via de media alles van meekreeg. Al waren het vooral trollentweets, zoals de Volkskrant stelde. Het zieke commentaar op het uiterlijk van Amalia, een tiener van veertien. Het meisje, of liever gezegd haar jonge, volop in ontwikkeling zijnde lijf, was het gesprek van de dag. Walgelijk, mensen die vinden dat overal en altijd de eigen mening geventileerd mag worden. Gefundeerd of niet: vrijheid van meningsuiting mag over grenzen van fatsoen heengaan. Kwetsend of niet. Het recht van spreken geeft soms domheid het woord.
In de loop van de lagere school was ik een stevig meisje geworden. En niet omdat ik teveel at of snoepte. Thuis was altijd fruit voor handen en een grote koek en chips kregen we alleen op zaterdagavond. Mijn moeder was erg van de drie R’s en regelmatig verantwoord eten viel daar beslist onder. Mijn broers en zusje waren slanke kinderen, ik week daarvan af. Het maakte mij erg onzeker, stil en verlegen. En hoewel ik niet gepest werd, voelde ik me lelijker en dommer dan mijn klasgenoten.
Die combinatie lelijk en dom is trouwens nergens op gebaseerd, maar wat ik zag was dat, in mijn ogen, goed uitziende meiden meer aandacht kregen en hun mening meer gewicht. Wat slimmer lijkt. Dit heb ik achteraf zo geïnterpreteerd. Mij zag je echt nooit op de voorgrond treden. In de laatste klas van de lagere school gingen we met de klas op schoolreisje naar het oorlogsmuseum in Overloon. Daar werd ook de klassenfoto gemaakt.
Terwijl we bezig waren met het zoeken naar de juiste opstelling voor de fotograaf, zei de meester tegen mij: ‘Ik ga wel achter jou staan, dikkerdje’. Met alle klasgenoten om mij heen, Annemarie! Ik wilde wel door de grond zakken en vooral naar huis.
Ik had de leeftijd van Amalia toen ik door een leerkracht op de middelbare school uit de klas werd gehaald. Op de gang vroeg ze mij of ik misschien een ziekte had. Gelukkig kon ik daar met een nee op antwoorden. Had ik dan misschien last van wormen? Last van wormen kwam volgens mij in die tijd regelmatig voor door het eten van (te) rauw vlees. Ik was toen al vegetariër, dus dat was uitgesloten. De zorg van de leerkracht kwam door mijn verschijning die in korte tijd een stuk dunner was geworden. De oorzaak was simpel: puberteit met bijbehorende hormonen. Ik had daar totaal geen grip op.
Daar moest ik allemaal aan denken toen ik die shit over het veertienjarige meisje zag. Amalia, fuck het domme klootjesvolk!
Annemarie, waar maak jij je dik om?
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.