Hoi Annemarie,
Facebook de deur uit; het is zelfs Arjen Lubach niet gelukt met zijn oproep om iedereen z’n account te laten verwijderen. Ik vond de actie van Lubach mooi, hoopte half dat iedereen zou meedoen, zodat het voor mij een eitje was om mijn account te verwijderen. Blijkbaar dacht het gros van de Facebookgebruikers net zo. Daar was ik ook wel opgelucht over.
Iets massaal doen omdat één man dat zegt, vind ik eng klinken. Keuzes maken omdat je er zelf goed over na hebt gedacht, veel beter. Facebook wordt aangepakt wat het privacybeleid betreft en dat is natuurlijk uitstekend. Ik las deze week dat ook de Kamer van Koophandel gegevens doorspeelt voor commerciële doeleinden. En wist jij al dat de anonieme misdaad tiptelefoon informatie doorverkoopt? Natuurlijk is dat het topje van de ijsberg. Wil je geen risico lopen, dan moet je van het hele internet af. Maar daar zijn we al te afhankelijk voor.
De opruiming van nepprofielen door Dotan tikte trouwens wel lekker aan, zeg! Was hij nou slim of uiteindelijk toch een sukkel? Dit raakt bij mij hetgeen waar ik doodmoe van word: de constante schreeuw om aandacht op allerlei sociale platformen. Gezien worden, daar gaat het om. Verkoopcijfers hebben vaker te maken met juiste marketing, dan dat ze iets zeggen over de kwaliteit. Ik geloof dat direct. Een soort van ratrace waar je aan mee moet doen, anders besta je niet.
Met onze blogs op Facebook doen wij eraan mee, maar eigenlijk een beetje klungelig. We vergeten weleens wat. Om ons te profileren zouden we er dagelijks mee bezig moeten zijn. Geldt voor mij persoonlijk ook voor mijn boek ‘Vijftig’. Dat is fout, dan red je het niet. Een prachtig boek verkoopt zichzelf allang niet meer, want het aanbod van boeken is overweldigend.
We moet harder om aandacht blèren, Annemarie! Gemakzucht of juist ongemak? Ik zit op Twitter, Instagram, LinkedIn en Facebook. De eerste drie doe ik nauwelijks iets mee. Af en toe in een bevlieging, en dan neem ik me voor regelmatig iets te posten. Dat mislukt altijd. Ik geloof het eigenlijk wel.
Vele anderen zie ik het wel doen op Facebook. Ze reageren overal op en posten van alles en nog wat. Hartstikke goed, maar ik word er moe van en voel dan steeds iets van falen. Dan heb ik het nog niet eens over het maken van selfies, daar ben ik ook een mislukkeling in. Misschien ben ik meer van de, dik, vorige eeuw dan ik wil toegeven.
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als drama therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.