Hoi Annemarie,
Mij vragen naar de staat van mijn geheugen: doe je het erom?! Ik zit midden in een verhuizing! Ik weet van voren nauwelijks dat ik van achteren leef. Of andersom.
Gisteren sloopte ik een deel van de oude keuken en eergisteren ook. De dagen daarvoor sloopte ik vele vierkante meters plafond, ramde ik er een muur uit en veegde puin. En vorige week… schroefde ik ongewenste wasbakken en lampen van de muren. En ik weet nog goed wat ik de afgelopen weken aanhad; stevige wandelschoenen, afgeschreven broeken, truien en vesten. Honderd procent geschikt om in te klussen omdat ze de tijd dat er geen vlek of scheur op of in mocht komen, ruimschoots gepasseerd zijn. Verder gaat mijn geheugen nu niet, en dat bevalt me eigenlijk prima.
Theo en ik zijn al twee weken alleen maar aan het slopen zodat de mensen met echt verstand van zaken er iets moois van kunnen maken. We rammen iets uit z’n voegen, drinken koffie, meppen er nog wat uit, gaan lunchen, smijten puin in de container, gaan douchen, eten, hangen voor de tv en gaan naar bed. Alle dagen zijn een soortgelijke herhaling van zetten. Eigenlijk best lekker en op een bepaalde manier heel ontspannend.
Nu het huis echt van ons is en we er daadwerkelijk mee aan de gang zijn, komt er meer rust in me. Het loslaten van het huidige huis komt in een versneld proces. En dat is goed. Juist omdat ik me zoveel fijne momenten in dit huis herinner, viel het me zwaar Theo te volgen in zijn wens te verhuizen. Lastig om los te laten wat goed voelt. Bekend, vertrouwd, misschien houdt mijn geheugen daar extra van. Ik heb die ervaringen eerder gehad met vorige verhuizingen. Het was altijd Theo die wilde verhuizen. Ik herinner me dat de finaleronde door de laatste huizen altijd met weemoed en een traan gepaard ging.
En toch, eenmaal op de nieuwe stek, was het oude honk waar ik vrijwillig bijna vastgeroest zat, snel vergeten. Het lijkt wel vooral mijn basis, mijn thuis te betreffen. Daarbuiten mag het vooral ‘anders’ zijn. Als daar veel hetzelfde blijft, registreren mijn hersens het snel als ‘saai’. Geheugen kan zo’n adder zijn! Zo kan ik mij nauwelijks meer voorstellen dat ik op vorige adressen heb gewoond, laat staan dat ik me er van los moest wrikken. Zal dat met dit huis ook zo zijn? Ik denk het wel.
Maar Annemarie, kun jij je nog herinneren hoe het was zonder je kinderen? Waarschijnlijk alleen in de wetenschap dat je nu wél kinderen hebt. Hoe zuiver is het geheugen dan nog?
Wanneer mijn geheugen mij voor het laatst in de steek liet, vroeg je. Geen idee. Terwijl het zeker soms gebeurt. Ik denk dat het verhuisvacuüm waarin ik verkeer het geheugen ertoe heeft aangezet om flaters en niet dringende zaken in een achterafkamertje te parkeren. Best lekker die ruimte.
Annemarie, pakjesavond vier ik groots met verhuisdozen en kerst zonder bruikbare keuken. Ik spreek je in het nieuwe jaar weer!
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.