Hoi Annemarie,
Met drie vriendinnen naar de opnamen van ‘De Wereld Draait Door’. Leuk, leuk, leuk! Op tijd naar Amsterdam, daar een hapje eten, wat drinken en daarna een plaatsje in de studio zoeken. Het zou vast en zeker weer een gezellige dag worden. Er was wel een niet onbelangrijk aandachtspunt, namelijk onze kleding. De kans dat we op televisie zouden komen schatten we namelijk heel hoog in.
Onze slecht ter been zijnde vriendin zou daarvoor zorgen. Natuurlijk is het heel vervelend dat ze de kievitsloop achter zich gelaten heeft. En natuurlijk is het niet meer dan normaal dat wij ons medeleven tonen. Dat wij ons wandeltempo aanpassen, roltrappen en liften nemen en voetensteuntjes aanslepen. Vriendinnen door dik en dun.
Maar een vriendin met een handicap biedt ook zo zijn voordelen, dus gebruiken we voor een uitje liever haar auto. Parkeerplaatsen voor gehandicapten zijn vrijwel altijd voor handen en bevinden zich altijd zo dicht mogelijk bij de bestemming. Eerlijk is eerlijk, ik voel leedvermaak als ik dan anderen rondjes zie rijden op zoek naar een gaatje tussen al dat blik. Een gehandicaptenparkeerkaart is goud waard. De vriendin met haar beperking wordt dan ook gekoesterd.
Bij DWDD levert dat betere zitplaatsen op, vermoedden wij. Door een eerder bezoek aan de studio wisten twee van ons dat de hooggelegen plaatsen, alleen per trap bereikbaar, af zouden vallen. Ook de barkrukken waren ongeschikt. Vooraan was echt het beste. Dus, dus, dus: we zouden op televisie komen! Dat kon niet anders. Het zorgde voor een opgewonden toestand.
De groepsapp dampte van de opgewonden heen en weertjes. ‘Wat trek jij aan?’ ‘Nog geen idee!’ En omdat het zo gemakkelijk gaat, schoten foto’s in flitsend tempo voorbij. Van casual tot ‘Ik ga het je heel moeilijk maken, Matthijs…’ De smiley’s waarbij de tranen over de wangen lopen, hadden de overhand. Ja Annemarie, we zijn een lekker stel.
Gelukkig had onze vriendin haar stok mee. Bij de aanmeldbalie schoven we haar naar voren en zonder aarzeling kreeg ze een VIP- kaartje. Goed voor een comfortabele zitplaats. Uiteraard ook geldig voor haar onafscheidelijke vriendinnen. Kijk, als liefde en vriendschap konden genezen, had ze allang weer rondgedarteld. Als dat niet het geval is, kun je er maar beter de voordelen van omarmen.
Voordat we de studio ingingen, moest er geplast, lippen gestift en kragen recht getrokken worden. Een gastvrouw nam het speciale kaartje van vriendin aan en leidde ons naar gemakkelijke stoelen. Vooraan. Wanneer ik als laatste wil gaan zitten, houdt de vriendelijke dame mij tegen. ‘Het spijt me, maar uw gestreepte shirtje zorgt voor onrust op het scherm. U mag wisselen met die mevrouw daar.’ Ze wijst naar een plek aan het eind van de rij.
Na afloop blijven de telefoons van de vriendinnen piepen. Allemaal berichtjes van familie, vrienden en bekenden door wie ze gezien zijn. Ik krijg er een van Theo: ‘Was je er wel…?’
Annemarie, wanneer had jij foute kleding aan?
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.