Hoi Annemarie,
Deze week las ik het boek ‘Het einde der eenzaamheid‘, geschreven door Benedict Wells. Een absolute aanrader vond mijn leesclub. Unaniem, wat redelijk uniek is.
Er stond een passage in die herinneringen opriep aan bewuste pogingen van mij om me weerbaarder te maken. De tekst is: ‘Veel interne scholieren probeerden zich in de zomervakantie een nieuw imago aan te meten, ze kwamen terug met een vers zelfbewustzijn, maar de meesten waren al na een paar dagen weer de oude. Je was en bleef degene die anderen in je zagen’.
Als kind was ik erg onzeker en verlegen. Knap lastig, want mijn broers en zus waren dat beslist niet. Ze waren gebekt en voor de duvel niet bang. Vaak grappig, soms ook bot. De sfeer was, zeker tijdens het eten, luidruchtig maar ook gezellig. Ik lachte vooral om de anderen, zij niet om mij. In mijn herinnering zei ik nooit zoveel. Dat werd later door een opmerking van mijn moeder bevestigd: ‘Ik dacht weleens, wat moet ervan jou terechtkomen, je was zo gesloten. Ik kreeg geen hoogte van je.’
Op verjaardagen hielp ik mee in de keuken, zodat ik de vele visite – hoe aardig ook – kon ontlopen. Ik voelde me tussen hen ongemakkelijk, wist niet goed hoe me te gedragen. In tegenstelling tot mijn broers en zus, die vrolijk hun gang gingen. Ik vond het moeilijk en had last van mijzelf. Bang om op te vallen en te falen. Ik wilde zo niet zijn, Annemarie, en diep van binnen voelde ik dat ik eigenlijk ook niet zo was. Maar hoe verander je dat? Iedereen kende me als dat onopvallende, stille meisje.
De kansen kwamen toen ik naar de middelbare school ging. Hoewel ik me daar nog niet bewust opnieuw neerzette, drong het wel tot me door dat een vreemde omgeving nieuwe kansen bood. Ik ben dat doelgericht gaan inzetten. Stelde me bij binnenkomst bijvoorbeeld direct voor bij de aanwezigen, in plaats van af te wachten tot ze naar mij toe kwamen. Of bood spontaan aan koffie en thee in te schenken wanneer ik kannen zag staan. Soms moest ik me zelf er echt toe dwingen, zo eng vond ik het!
Het hielp wel. De eerste indruk van vriendelijk en assertief die ik daarmee aan anderen gaf, maakte dat zij me gezien hadden. Het maken van contacten werd gemakkelijker en ik leerde steeds minder verlegen te zijn en meer te durven. In die fase van mijn leven droomde ik veel over de dood. Pas veel later las ik in een dromenboek de betekenis. Het legde uit dat een stukje in mij niet tot ontwikkeling kon komen. Het lag als het ware ‘dood’ in mijzelf besloten. Dat klopte zo!
Het geforceerd werken aan mijn imago was nodig om te worden wie ik diep van binnen al was. Die steeds terugkerende droom over de dood verdween en mijn broers en zus lust ik rauw. Annemarie, hoe bewust ben jij je van jouw imago?
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.