Hoi Ina,
In je vorige blog vroeg je naar mijn relatie met de kerk. Nou, daar kan ik wel 3 blogs over schrijven! Ik koester wat ambivalente gevoelens tegen het instituut kerk, die vooral voortkomen uit ervaringen in mijn tienerjaren. Het geloof heb ik echter nooit losgelaten. Ik denk dat er ergens een God is, die ik vooral terug zie in het goede van de mens.
Maar terug naar de kerk. Ik ben groot geworden in een protestants-christelijk gezin, waar aan tafel werd gebeden en uit de kinderbijbel werd gelezen. Iedere zondag gingen we met z’n vijven naar de kerk. Daar had ik geen hekel aan, het hoorde erbij. In onze jonge jaren gingen we naar de Kinderkerk, later werden we geacht een kerkdienst uit te kunnen zitten. Ik draaide ook diensten in de crèche voor de allerkleinsten, wat betekende dat ik soms geoorloofd niet in de kerk hoefde te zijn.
Tijdens mijn puberjaren ging er het een en ander ‘mis’. Laten we het erop houden dat er verschillen van inzicht waren binnen de kerkgemeenschap. Mijn vader bekleedde een functie in de kerk en had het moeilijk met al die toestanden. Dat had zijn weerslag op mij. Ik was oud genoeg om in te zien dat dit alles niets met geloof had te maken, maar des te meer met menselijke onhebbelijkheden. Ik was een puber met mijn eigen nukken en grillen en dus viel de kerk genadeloos van zijn voetstuk.
Ik zegde de kerk en alles wat daarbij hoorde vaarwel. Mijn studie journalistiek in Kampen, waar 2 theologische hogescholen en 10 kerken zijn gevestigd, kon daar geen verandering in brengen. Tijdens mijn periode in Schagen zag ik de kerk meerdere keren per weekeinde, maar vanuit een van de vele kroegen rond het Godshuis, waar ik graag een biertje ging halen. Pas toen ik Ton tegenkwam en in Egmond ging wonen, zag ik de kerk weer van binnen. Weliswaar de Rooms katholieke kerk, maar dat maakte voor mij niet uit.
De kerk in het dorp sprak mij wel aan: het was er vrolijk en ongedwongen, met een pastoor die marketingtechnisch gezien goed wist hoe hij zijn schapen bij elkaar moest houden. Heel anders dan de protestants-christelijke kerk die ik uit mijn jeugd kende. We trouwden in de kerk, we lieten onze jongens dopen en de kinderen hebben allebei communie gedaan. Dat was een bewuste keuze: we wilden hen iets van het geloof meegeven. Wat zij daar in hun verdere leven mee doen, is hun eigen verantwoordelijkheid.
Ik moet toegeven dat ik al heel lang niet meer in de kerk ben geweest, ‘vakantiekerken’ daargelaten. Misschien wel voor het laatst tijdens de begrafenis van mijn vader, in 2013. In de kerk waar hij is gedoopt en waarnaast hij ligt begraven, in een klein dorp in Friesland. Ik weet niet of ik nog iets met de kerk als instituut heb, ik zie het eerder als een spirituele plek. Mijn geloof zit diep van binnen, daar heb ik geen gebouw voor nodig. Amen!
Annemarie
Annemarie Gerbrandy, 1967, is journalist, tekstschrijver en blogger bij Klare Taal. Zij heeft veel ervaring in de agribusiness, maar draait haar hand ook niet om voor onderwerpen over duurzame energie, samenleving en leescultuur. Ze is getrouwd met Ton en heeft twee zoons in de puberleeftijd. Verschenen: ’25 Obsessies’ – Het geheim van mijn moeder.
Annemarie en Ina bloggen in Gerbrandy & Hollander over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.