Hoi Annemarie,
Annemarie, wat een vraag die je stelt! Hoe eerlijk ga ik hier zijn! Genoegens die heimelijk zijn dienen toch in de coulissen te blijven? Persoonlijke schroom of door de “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg mentaliteit” die West- Friesland eigen is? Waarom eigenlijk? Mijn heimelijke genoegens zijn niet crimineel, belastend, kwetsend, schokkend of ordinair.
Het is alleen, nou ja…ik stel me wel erg kwetsbaar op. Vreemd misschien, meestal heb ik daar niet zo’n moeite mee. Sommigen vinden mij een rare, juist omdat ik mijn eigenste zelf kan zijn. Eigenlijk is dat een stil genoegen: constateren dat ik prima in staat ben mij te gedragen op een manier die mij past.
Terug naar jouw vraag. Laat ik een antwoord geven: ik daag graag uit en vooral Theo is de sigaar. Fysieke spelletjes zijn favoriet. Regelmatig hebben wij een krachtmeting op de bank, waarbij vechtpartijen in crime programma’s een inspiratiebron zijn. Een aangename onderbreking van een televisieavond. Dat ding kan namelijk avond aan avond aanstaan.
Gezapig en vervelend vind ik dat, wat een baldadige uitwerking op mij heeft. Natuurlijk is Theo fysiek mijn meerdere, vals spelen is daardoor onontkoombaar. Daarentegen ben ik leniger, wat een heerlijke strijd tussen kracht en listigheid oplevert. Het eindigt meestal als een van de twee gedwongen wordt zich over te geven. Bovenstaande klinkt haast als zelfverkozen huiselijk geweld, alleen, we hebben beiden lol. Ons aanmelden bij een bureau voor professionele interventie is dus echt niet nodig!
Judo was een goede sport voor me geweest, zegt Theo. Hij heeft bruine band, mogelijk heeft hij gelijk.
Jij had het over gebruik van mannencosmetica: ik heb de deodorant van Theo weleens gebruikt omdat de mijne op was, maar daar voelde ik me niet bij op mijn gemak. Ik rook anders, niet mijn vertrouwde zelf. Ik ging me er automatisch anders door gedragen. Maakte mijn stem zwaarder, ging anders lopen door mij breder te maken en sloeg Theo joviaal op z’n schouder. Of hij zin had samen ergens een biertje te gaan drinken? Theo vond me eng en zette zijn deodorant op de bovenste plank in de kledingkast waar ik alleen met een stoel bij kan. Hij heeft niets te vrezen, ik kom er niet meer aan. Ik wil naar vrouw ruiken.
Douchen bijvoorbeeld is pas compleet als ik shampoo en conditioner, ” voor verleidelijk kort haar”, en een heerlijk ruikende douchegel heb gebruikt. Na het afdrogen, smeer ik me van top tot teen in met bodylotion. Dat is zo lekker. Ik voel me schoon, fris en… aantrekkelijk. Zeker met de finishing touch: spuiten met een lekker geurtje.
Gewoon, niemand om me heen, alle aandacht voor persoonlijke verzorging. Is dat niet het besloten pleziertje van de meeste vrouwen? Ik ben dan een spinnende poes die een holle rug trekt als ze gestoord wordt. Maar eerlijk is eerlijk, Annemarie: er zijn een paar genoegens die binnenshuis blijven. Wie weet, ooit…in aflevering 2000 of zo.
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.