Hoi Annemarie,
Ik herken die kick! Ik heb het nodig, zogezegd. Hoewel ik er soms gek van word ik als er weer zo’n drang komt opzetten om persé iets te doen waarvan ik dacht dat ik het nooit zou durven. Elke keer hetzelfde: dagen spanning in mijn lijf en onrustig slapen. Om de haverklap naar de wc om er vervolgens een paar druppels urine uit te persen. Diarree en geen trek in eten en waarom? Omdat ik allergisch voor saai ben, doodsbang om in een sleur te komen. Nee, ik ben nog lang niet te oud om iets nieuws te proberen.
Door jouw Tilburg verhaal moest ik denken aan vijf jaar geleden. Ik zou naar een klein onbekend plaatsje in Duitsland reizen voor een schrijfretraite van een week. Alleen. Om een groep mensen te ontmoeten die ik nog nooit gezien of gesproken had.
Man en kinderen werden uitgewuifd en daar ging ik met mijn koffer naar het station. Ik voelde me zo stoer! Tot de trein aanzienlijke vertraging kreeg en ik de overstap in Keulen zou missen. Help! In paniek belde ik mijn man die thuis uitzocht hoe laat en vanaf welk perron ik de reis vanaf het gigantische station Keulen kon hervatten. De rest van de reis bleef hij standby, daar dwong ik hem toe, het was een noodsituatie hè. Waar was ik in godsnaam aan begonnen?! Ik vroeg het me serieus af. Het werd een prachtweek.
Of die keer dat ik voor het eerst alleen met de auto naar Harlingen ging. Ik moest wel, want treinen rijden alleen via Keulen en Aken. En je snapt, Keulen had ik gehad. Dus diep ademhalen, rustig uitblazen en de auto in richting Afsluitdijk, over de snelweg. Je moet weten dat ik de TomTom normaliter instel op ‘ snelwegen vermijden’ omdat het verkeer daar zo hard rijdt.
Ik vervloekte mijn schijterigheid, ik had verdorie toch mijn rijbewijs en dwong mijzelf achter het stuur. Het lukt je, hield ik me grimmig voor. Mijn handen verankerd aan het stuur, sprak ik mijzelf voortdurend toe dat ik het fantastisch deed. Als ik een vrachtwagen voorbij reed droeg ik mijzelf voor als koningin van de snelweg. Trillend, maar apetrots kwam ik in Harlingen aan. ‘Eitje’ appte ik naar huis.
Vreemdgaan met jezelf is soms gezond, Annemarie. De laatste keer dat ik bijna vreemdging met mijzelf was vorige week . Mijn man keek televisie en ik had daar geen zin in. Ik wilde lezen, zonder die rot tv. Waarom bleef ik er eigenlijk ‘gezellig’ bij zitten? Ik pakte mijn boek en verdween naar de stille, knusse zijkamer. Soms is deze wereldvrouw ook een vrouw op haar eigen eiland.
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.