De lege tank en het gat in het geheugen

Hoi Ina,

Sinds drie personen binnen ons huishouden een rijbewijs hebben, is het oude autootje zeer gewild. Iedereen gebruikt het op zijn eigen manier: als veredeld regenpak, om koeien mee op te halen of als boodschappenauto. Benzine tanken is tot mijn taak verheven. Als ik dat ten minste niet vergeet…

Oudste zoon mocht vorige week maandag met de auto naar school, omdat dat rooster technisch beter uitkwam in zijn SE-week. Toen hij thuiskwam, wapperde hij vrolijk met een bonnetje. Ik dacht dat hij een bekeuring had gekregen, maar het bleek een tankbon te zijn. Zoon had benzine getankt, omdat een oranje lichtje in de auto aangaf dat de brandstof op was. De heenreis had hij nog wel aangedurfd, op de terugweg was hij toch maar langs een tankstation gereden.

Dat kan niet! riep ik uit. ‘Ik heb zaterdag nog getankt.’ Mijn zoon hield vol dat de tank toch echt leeg was en ook het bedrag op het bonnetje gaf dat aan. Er ontstond een verhitte discussie over de staat van het groene brikje, het is toch een auto van rond de eeuwwisseling. Ton concludeerde dat de tank lek moest zijn en dat deze kon worden gerepareerd. Maar geen haar op mijn hoofd die erover prakkiseerde nog één stap in die rijdende brandbom te zetten.

Opeens sloeg ik de hand voor mijn mond. Hàd ik wel getankt? Toen ik die zaterdag naar mijn hardloopgroep reed, zag ik dat de benzine op was. Ik had geen bankpas bij mij en reed weer naar huis, ik moest toch nog boodschappen doen. Op weg naar de supermarkt rij ik altijd langs een tankstation in het dorp, ik combineer beide zaken wel vaker. En ik weet inmiddels dat je met een brandend lampje nog een hele tijd kunt doorrijden.

Bij het tankstation aangekomen, zag ik dat een deel was afgesloten en bij het andere deel stonden al auto’s. Ik had geen zin te wachten en besloot door te rijden. Het tanken kwam later die dag wel, ik wilde ’s middags toch nog de deur uit voor een lamp boven de bank. Die middag had ik het echter druk met andere dingen, lekker shoppen zat er niet in. De auto werd dat weekeinde niet meer aangeraakt, de tank bleef leeg.

Na dit ‘incident’ was ik ontstemd over hoe je geheugen je in de steek kan laten. Ik wist voor de volle 100 procent zeker dat ik bij het tankstation was geweest. Dat was technisch ook zo, ik had alleen niet getankt. Dat stukje van de film was ik kwijt. Nu weet ik dat bij het ouder worden veranderingen in de hersenen optreden, die nadelige gevolgen hebben voor het geheugen. Ook tijdens de overgang schijnt vergeetachtigheid erbij te horen, veroorzaakt door hormonale schommelingen.

Ik ga er maar vanuit dat mijn hormonen die dag flink aan het schommelen waren, mijn geheugen doet het doorgaans nog goed. Maar ik realiseer mij wel dat dit soort voorvallen de komende jaren kunnen toenemen. Schommelende hormonen of niet.

Ina, wanneer liet jouw geheugen je voor het laatst in de steek?

Annemarie

Annemarie Gerbrandy, 1967, is journalist, tekstschrijver en blogger bij Klare Taal. Zij heeft veel ervaring in de agribusiness, maar draait haar hand ook niet om voor onderwerpen over duurzame energie, samenleving en leescultuur. Ze is getrouwd met Ton en heeft twee zoons in de puberleeftijd. Verschenen: ’25 Obsessies’ – Het geheim van mijn moeder en 23 X Zwart Licht – Horrorvlucht KZX-4457.

Annemarie en Ina bloggen in Gerbrandy & Hollander over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.