#metoo. Waar ligt de grens van het ontoelaatbare?

Hoi Ina,

Een paar jaar geleden fietste ik op een zomerse zondagochtend over een fietspad van het dorp naar huis. Ik was gekleed in een korte broek en een hemdje en reed op een oude omafiets. Opeens werd ik bij mijn billen gegrepen door twee grappenmakers op een brommertje. Een typisch geval van #metoo?

#metoo. De sociale media stonden er de afgelopen week bol van. Maar blijkbaar zat ik onder een steen, want ik kreeg er aanvankelijk weinig van mee. Misschien omdat de laatste resten verjaardagsrook nog uit mijn hoofd moesten optrekken, misschien omdat ik tot over mijn oren in een ingewikkeld financieel-economisch verhaal voor een opdrachtgever zat. Het kwartje viel pas aan het einde van de week, toen ik met een aantal dames naar een etentje reed en de Harvey Weinstein-affaire ter sprake kwam. De kettingreactie die deze zaak in Nederland had veroorzaakt, was mij ontgaan.

Is #metoo een stimulans om seksuele intimidatie op de kaart te zetten? Ik denk het wel. Met de hashtag maken steeds meer vrouwen duidelijk dat ze (in het verleden) op seksueel gebied zijn lastiggevallen. De ervaringen van de vrouwen lopen sterk uiteen: de een spreekt van verkrachting, de ander van aanraking op de billen. Weer anderen voelen zich geïntimideerd als ze worden nagefloten (straatintimidatie) of als ze een seksueel getinte foto krijgen te zien. Waar ligt de grens van het ontoelaatbare?

Er wordt relatief weinig aangifte van seksuele intimidatie gedaan, lees ik op Nu.nl. De grens tussen strafbaar en niet-strafbaar gedrag is dun, zegt een zedenadvocaat in dit artikel. Billen knijpen is bijvoorbeeld strafbaar als het door een onbekende vanuit het niets gebeurt. Maar vindt het plaats in een situatie waarin je elkaar kent en aanraakt, dan is dat veel moeilijker te bepalen.

Gelukkig heb ik weinig ervaring met seksuele intimidatie. Ik voel mij niet snel geïntimideerd, misschien scheelt dat. De enige keer dat ik mij echt seksueel bedreigd voelde, was rond mijn twintigste. Ik fietste ’s nachts terug van een feestje, toen ik werd achtervolgd door een jongeman in een goudkleurige Ford Taunus. De man kwam naast mij rijden en maakte obscene gebaren. Hij wist niet van wijken, ondanks mijn wegwerpgebaren en boze blikken. Op een gegeven moment probeerde hij mij klem te rijden, maar ik ben op een of andere manier ontkomen.

Ik ben uiteindelijk een klein pad in gefietst, waar geen auto’s konden komen en waar ik normaal ’s nachts ook niet durfde te fietsen. Maar ik was hem wel kwijt! De volgende dag heb ik het incident aan mijn moeder verteld. We hebben wel de politie gebeld, maar ik heb er nooit meer iets van gehoord, ondanks dat ik een vrij duidelijke omschrijving van de man en zijn opvallende auto kon geven. Ik besloot mij niet bang te laten en een paar dagen later fietste ik weer naar een ander feestje.

En de billenknijpers op het fietspad? Natuurlijk schrok ik, maar zij schrokken nog veel erger. Toen ze doorkregen dat het vermeende ‘lekkere ding’ een ruime veertigplusser was, gingen ze er als een haas vandoor. Gierend van het lachen ben ik naar huis gefietst en Ton lachte vrolijk met mij mee. De billenknijpers zijn niet over mijn grens gegaan. Maar hoe anders was het als ik een jonge vrouw van twintig was geweest?

Ina, heb jij je – op welke manier dan ook – wel eens bedreigd gevoeld?

Annemarie

Annemarie Gerbrandy, 1967, is journalist, tekstschrijver en blogger bij Klare Taal. Zij heeft veel ervaring in de agribusiness, maar draait haar hand ook niet om voor onderwerpen over duurzame energie, samenleving en leescultuur. Ze is getrouwd met Ton en heeft twee zoons in de puberleeftijd. Verschenen: ’25 Obsessies’ – Het geheim van mijn moeder en 23 X Zwart Licht – Horrorvlucht KZX-4457.

Annemarie en Ina bloggen in Gerbrandy & Hollander over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.