Hoi Annemarie,
’s Avonds na het eten was het vaste prik; mijn twee broers, mijn zusje en ik moesten na elkaar bij mijn moeder komen. Die zat op een stoel, fles in de ene hand, eetlepel in de andere. Tijd voor levertraan, de beruchte ‘R’ zat weer in de maand.
Mijn ouders namen hun taak om hun kinderen tot sterke volwassenen op te laten groeien serieus: er werd dus geen dag overgeslagen. De fles stond in de kelder en soms probeerde ik via telepathie mijn ouders het gruwelijke moment van de dag te laten vergeten. Helaas, het werkte nooit.
Toen we heel klein waren en dachten slim te zijn door onze lippen stijf op elkaar te houden, pakte mijn vader onze kin stevig vast en drukte de wangen naar binnen, waarna mam door de mondopening die zo ontstond, de levertraan naar binnen goot. De tranen liepen over mijn wangen, ik snotterde en probeerde weg te komen. Dat lukte pas als mijn vader zag dat ik het had doorgeslikt. ‘Voor jullie eigen bestwil.’ Daarna kregen we een snoepje.
Toen kwam de verrukkelijke, mierzoete levertraan op de markt en zeurden we dagelijks om het hardst ‘Meer, meer, meer!’ Ik geloof dat de tandartsen er niet zo blij mee waren. De capsules volgden. Een plastic uitziende en glibberig aanvoelende pil. Op een lepel gele vla, in één keer proberen door te slikken met dichtgeknepen ogen en een verwrongen bek. Elke dag dat survivalmomentje.
Eerlijk is eerlijk, ik heb nog nooit de griep gehad. Misschien liggen er nog ergens op scholen briefjes die het tegendeel bewijzen, maar ‘schoolziek’ werd door de leraren niet geaccepteerd. Maar goed, de ‘R’ is in de maand en ik heb nog steeds nooit de griep gehad. Nu weet ik wel dat de levertraan vooral het tekort aan zonlicht in de wintermaanden moest compenseren. Edoch, minder weerstand is een groter risico op de griep, dus…
Ik realiseer me dat die vieze, gore, braakneigende, kinderverdriet gevende levertraan allang uitgewerkt moet zijn. Dat ik enorm geluk heb nog steeds over een goede gezondheid te beschikken. Ik wil het noodlot niet tarten, Annemarie, maar levertraan komt mijn lijf niet meer in. Alleen al omdat het niet vegetarisch is.
Punt is wel dat ik een beetje kriebelig word als ik lees dat naast jonge kinderen, vooral vrouwen boven de vijftig extra vitamine D nodig hebben. Dus ik moet iets… voor mijn eigen bestwil, als ik sterke botten en een sterk gebit wil behouden. En ja, dat wil ik!
Enigszins gedwongen door dat inzicht googelde ik op vegetarische vervanging van levertraan. En verdomd, daar was het uit algen verkregen alternatief. Het zag er precies zo uit als die smerige, ranzige levertraancapsules van weleer. Bijna zat ik weer met een lepel gele vla, klaar om in één keer die gorigheid door te slikken, toen mijn vriendin belde. ‘Interesse in Calcium kauwtabletten met vitamine D en pepermuntsmaak?’
Tweemaal daags neem ik ze in. Een is voldoende, maar voor mijn bestwil neem ik het zekere voor het onzekere. Mjammie! Annemarie, hoe ga jij de ‘R’ in de maand te lijf?
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.