De jeugdherinnering en de olifantenervaring (2)

Herinneringen uit je jeugd, Annemarie, blijven een verhaal apart. Zo vind ik olifanten elke keer opnieuw tegen vallen. Ze zijn nog steeds mooi, maar veel miezeriger dan ik ze als klein meisje voor het eerst zag. Toen waren ze kolossaal. Bizar dat ik direct aan die olifanten moet denken als jij het over een jeugdherinnering hebt.

Bijna alles wat ik vroeger deed was een prestatie. De eerste keer dat ik veertig kilometer wandelde was ik apetrots en hing de oorkonde tijdenlang in de woonkamer. Tegenwoordig mik ik oorkondes en medailles zo de container in, wat moet ik met die zooi. De prestatie heeft door herhaling allang ingeboet. Jammer, maar alleen nieuwe uitdagingen kunnen mij die heerlijke, bijna kinderlijke opwinding laten herbeleven.

Misschien ligt de oorzaak wel bij mijn teleurstellende olifantenervaring. Blijf ik grootste, imponerende indrukken najagen voor een ‘wauw!’ ervaring. Wie weet ben ik juist daarom met een grote man getrouwd. In mijn onbewuste zoektocht naar de voor altijd verdwenen grote olifant. Ter compensatie van de traumatische ontdekking dat alles om je heen krimpt naarmate je groter wordt. Jeetje Annemarie, wat haal je allemaal boven! Ik kijk opeens heel anders naar Theo.

Over de avondvierdaagse: die hadden wij niet in Grootebroek, waar ik ben opgegroeid. Of ze deden het achter mijn rug om, niets valt altijd uit te sluiten. Gemist heb ik het niet, ik was graag thuis, hangen in een stoel of languit op de grond voor de oliekachel of op bed. Altijd met een boek. Lekker in mijn eigen wereldje. Of ik was in de bibliotheek, als kind woonde ik daar bijna. Letterlijk, want de bieb was op de hoek van onze straat.

Maar als tiener bruiste ik alle kanten op. Mijn moeder vroeg me weleens hoeveel agenda’s ik naast elkaar had. Annemarie, ik deed zoveel! Ik kan daar echt niet uit kiezen! In mijn puberteit hing ik van activiteiten aan elkaar. En gezellig dat het was, machtige tijd! Ik deed vrijwilligerswerk met kinderen, bij jongeren, danste veel en graag, wandelde, zwom en ging naar de theaterschool in Amsterdam. En ik was tegen veel. Alles waarvan ik dacht dat het de wereld verpestte, kreeg mijn steun.

Die herinneringen koester ik absoluut en soms voel ik een soortgelijke blijdschap zoals ik toen ervoer. Bijvoorbeeld wanneer mijn kinderen zich ergens vol overgave op storten. Of vrienden, collega’s, onbekenden. Ergens voor staan, voor gaan. Prachtig vind ik dat. Iets mooier en groter willen maken voor die ultieme prestatie en voldoening. Het plezier dat daar mee gepaard gaat. Waarschijnlijk schrijf ik daarom graag over onbenullige kwesties om ze het formaat van een olifant te geven.

Ina

Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als drama therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns. 

Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.