Hoi Annemarie,
Deze week heb ik een opfriscursus ‘Gentle Teaching’ gehad. Zoals je weet, werk ik met mensen met een beperking. Eigenlijk moet ik zeggen: mensen met mogelijkheden. Grappig: een cliënt van mij vindt dat verwarrend. Toen ik laatst lekker gek deed, wees ze met haar vinger naar haar voorhoofd en zei dat ik last had van mijn mogelijkheden. Ik vind ‘m ijzersterk.
Oké, Gentle Teaching is een begeleidings- of omgangsvorm die erop is gericht cliënten meer de regie over het eigen leven te geven. Je kan je voorstellen dat de mensen uit mijn doelgroep altijd overgeleverd zijn aan goed bedoelende of beter wetende professionals. Alles, zo niet heel veel wordt voor ze bepaald. Dat kan frustratie, onbegrip, boosheid, angst oproepen. GT is bedacht en hier geïntroduceerd door de Amerikaan John McGee. De instelling waar ik werk heeft de methode overgenomen, alle medewerkers zijn geschoold.
De insteek is prachtig. Een vertrouwensband opbouwen, naast de cliënt staan en hem laten zien, voelen, weten dat je er voor hem bent. Toch zo logisch als wat dat je pas optimale ontwikkeling en groei krijgt als er sprake is van wederzijds vertrouwen? Dat geldt voor jong en oud, dus ook voor mensen bij wie kalender- en ontwikkelingsleeftijd sterk uiteen lopen. Deel ik helemaal.
Toch, van de filmpjes die met McGee zijn gemaakt, en die ik jaren geleden voor het eerst zag, krijg ik de kriebels. Een goeroe met volgelingen die onverdeeld lyrisch over hem zijn. Met teksten in de geest van ‘Ik ben liefde, jij bent liefde en daarin ontmoeten wij elkaar.’ Zweverig en gefilmd in een-op-een-situaties die in mijn werk nauwelijks voorkomen. Als dat eenmaal zo binnenkomt is het moeilijk los te laten.
Maar daar was Karien. Een sprankelende Westfriese vrouw, die heel aansprekend en nuchter sprak over mogelijke oorzaken van negatief gedrag en hoe GT daar een positieve rol bij kan spelen. Daarbij kon ze smakelijk vertellen over haar persoonlijke ervaringen. Hoe ze haar zoon eens een klap gaf en dat verschrikkelijk vond. Of over de cliënt die haar een klap gaf, waarop haar eerste reactie was: ‘Hé, wat moet dat!’ Daar houd ik van, Annemarie. Mensen die hun eigen imperfectie aan de orde durven stellen en daarmee de aanwezigheid van gewoon menselijk gedrag bij professionals erkennen en respecteren. Die zijn voor mij geloofwaardiger, dus neem ik er meer van aan. Beetje simpel of terecht?
Zij was voor mij de eerste trainer die GT boeiend, aansprekend en toepasbaar wist te brengen. Nuchterheid bereikte nuchterheid. Zoiets. Ook de rest van het team zag ik voor het eerst echt enthousiast deelnemen.
Als journaliste ga jij natuurlijk ook met veel mensen om. Hoe stem jij je houding af op de ander om een optimaal interviewklimaat te scheppen?
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.