Hoi Ina,
Onlangs had ik een Ladiesday met meiden uit het dorp. Een vriendin had een erg leuk programma samengesteld en ik had er al weken van tevoren zin in. Tot het moment zelf. Hoe goed ik mijn best ook deed, ik kon na het opstaan geen enkel enthousiasme opbrengen voor de dag die ging volgen. Mijn hoofd was te druk met andere dingen.
Er waren drie redenen waarom ik geen zin in het meidenuitje had. Onze jongste zoon ging die zondag voor vijf dagen met school naar Barcelona en zou na mij vertrekken. Dat voelde niet goed. Hoewel goed geregeld – hij werd opgehaald en naar Schiphol gebracht door de vader van een vriendje – was ik liever pas weggegaan nadat hij was vertrokken. Ik wilde mijn kind uitzwaaien en er zeker van zijn dat hij alles bij zich had. Dat zijn vader dat natuurlijk ook heel goed kan, was voor mij niet meer dan een schrale troost.
Daarnaast was het de derde achtereenvolgende zondag dat ik bijna een hele dag op pad zou zijn. Dat was too much. Ik ben door de week best druk met mijn werk en ik verlangde naar een zondagmiddag met een boekje op de bank. Dat was trouwens een illusie geweest, want – en dat is de derde reden – ik was met de voorbereidingen van een blogtraining bezig en mijn hoofd zat vol met ideeën die ik graag wilde uitwerken. Ik moest nu een middag gaan CreaBea-en, terwijl de letters zowat uit mijn oren spoten.
We begonnen met een workshop mindfulness. Nou, die had ik wel nodig. We zaten met z’n allen in een kring en moesten onze ogen sluiten om te voelen hoe het binnenin ons was. Ik kon alleen maar denken: ‘hoe gaat het met mijn kind’ en ‘dit idee moet ik niet vergeten in een schrijfoefening te verwerken’. Op een gegeven moment zei de workshopleidster: ‘veel vrouwen zijn te veel met het welzijn van anderen bezig. Jullie moeten leren wat liever voor jezelf te zijn’. Nou, dacht ik, als ik lief ben voor mijzelf, pak ik nú mijn spullen en fiets ik snel naar huis!
Na de koffiepauze kwam ik beter in mijn hum. De mindfulness deed zijn werk en via de app kwam er een fotootje van twee reislustige pubers op Schiphol binnen. Ik kon mij beter ontspannen en van de rest van de workshop genieten. Wat mij opviel, was dat tijdens het bespreken van de oefeningen nog drie meiden aangaven er niet altijd met hun hoofd bij te zijn, omdat ze te veel hooi op hun vork hadden. Wat is dat toch, dacht ik, dat we het zo druk hebben met werk, gezin, sociale verplichtingen en andere zaken die blijkbaar erg belangrijk zijn, dat we moeite hebben om ons op een mooie zondag met gezellige meiden te ontspannen.
Het is waarschijnlijk de tijdsgeest. Mijn moeder zat vroeger met een kopje thee op ons te wachten als wij uit school kwamen. Dat kan ik mij nu niet meer voorstellen. Wij draven maar door, wij moéten het druk hebben. Laatst vroeg ik aan mijn oudste zoon of zijn generatie het nog drukker gaat krijgen. Hij denkt van niet. Volgens hem zal er een keer een omslagpunt komen, een generatie met nieuwe ideeën over werk en privé. Het zijn golfbewegingen. Ik denk dat hij gelijk krijgt, maar ik ben benieuwd hoe de toekomst van deze millennials eruit gaat zien.
Ina, jij hebt ook een druk en creatief hoofd. Wanneer kwamen de letters voor het laatst uit jouw oren?
Lees ook: Een druk hoofd: als de letters HELP vetgedrukt staan (2)
Annemarie
Annemarie Gerbrandy, 1967, is journalist, tekstschrijver en blogger bij Klare Taal. Zij heeft veel ervaring in de agribusiness, maar draait haar hand ook niet om voor onderwerpen over duurzame energie, samenleving en leescultuur. Ze is getrouwd met Ton en heeft twee zoons in de puberleeftijd. Verschenen: ’25 Obsessies’ – Het geheim van mijn moeder.
Annemarie en Ina bloggen in Gerbrandy & Hollander over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.