Hoi Annemarie,
Wat leuk dat je zoon later het bedrijf wil overnemen! En dat er meer van die enthousiaste jongens zijn. Ik dacht juist te hebben begrepen dat er steeds minder animo is om het boerenbedrijf over te nemen, juist vanwege alle regeltjes. Ik word hier blij van.
De vader van mijn kinderen werkt bij een bank en daar volgen de ontslagrondes elkaar op. Tot nog toe is die ellende Theo bespaard gebleven, maar het zegt niets over wat komen kan. Net zo min als in de zorgsector waarin ik werk.
Op dit moment bevind ik me wat betreft zorgen om de kinderen in rustig vaarwater. Toevallig zei dochter twee dat laatst: ‘Mam, het gaat met ons alle drie goed, volgens mij heb je nu helemaal geen zorgen om ons.’ En verdomd, dat bedacht ik me vlak daarvoor nog.
Dochter één werkt in de ouderenzorg en werd steeds ongelukkiger van het gesol met haar en haar collega’s. Diensten wisselden steeds, er was onderbezetting, oplopende uren mochten niet uitbetaald worden en taken veranderden zonder overleg.
Dochter werd verdrietiger, bozer, gefrustreerder. Opeens vertelde ze ons dat ze het zat was. Ze ging gesprekken aan met een leidinggevende en een andere organisatie en regelde dat ze een andere functie kreeg waarbij ze dagdiensten kon draaien. Dit bood haar de gelegenheid om een papiertje erbij te halen. Vorige week appte ze dolblij dat ze bij de andere organisatie een nieuwe vaste baan heeft gekregen. Weer in de zorg, als helpende plus een functie en loonschaal hoger.
Knap gedaan, zeker omdat wij niet direct positief waren: je gaat toch niet je vaste baan inleveren voor onzekerheid?! Ze liet hiermee een ijzersterke kwaliteit zien: niet zeiken en zeuren, maar kijken hoe je dingen kan veranderen om het plezier terug te krijgen. En daar stappen in zetten. Annemarie, ik denk dat het een van de meest waardevolle eigenschappen is die een mens kan hebben. Zo bepalend voor persoonlijk geluk.
Om dochter twee heb ik me veel zorgen gemaakt. Tijdens de leraarsopleiding maatschappijleer koos ze als stageplekken voor de moeilijkste scholen in Amsterdam, daar waar agressie, respectloos gedrag en onverschilligheid gewoon waren. Ik vond dat ze zichzelf te snel het diepe in gooide en zag dat ze zich fysiek en mentaal uitputte. We hebben daar lastige gesprekken over gevoerd. Haar ijzeren discipline, doorzettingsvermogen en drijfveren leverden haar het diploma op. Leraar worden wilde ze niet meer. Uh ja, maar wat dan? Er is tenslotte ook een hoop geld in gestopt. Een open dag op de UvA gaf de overtuiging dat ze antropologie wilde doen. En nog steeds. Zo gemotiveerd en blij is ze met haar studie bezig. Ook zij redt het wel, weten we nu.
Zoon heeft zijn toekomstplannen verlegd van techniek naar toerisme. Wat niet zonder slag of stoot ging. Op school lijkt hij zijn draai gevonden te hebben. Zijn cijfers zijn goed. Helaas, Annemarie, meer mag ik er niet over zeggen. Hij beroept zich op privacy. ‘Ja, mam! Zo is het wel weer genoeg. Jij maakt je altijd zo snel zorgen. Zeg dat maar!’
Lees ook: Wie de jeugd heeft… Maar geldt dat ook voor de boerenzoon?
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.