Hoi Annemarie,
Gisteren is het gips van mijn enkel geknipt. Fijn, kan ik normale schoenen aan en zonder gedoe douchen. De valpartij op het ijs, weet je nog. Maar ik kom ook niet langer onder de klusjes in huis uit, dus dat wordt minder Netflix kijken.
Helaas is er de afgelopen tijd meer afgebroken dan een stukje bot, namelijk mijn gevoel van onkwetsbaarheid. Of misschien moet ik het anders zeggen: mijn naïeve overtuiging dat alles wel weer goed komt. Of nog anders: dat ik een gezonde, sterke vrouw ben, mijn lichaam ‘gewoon’ herstelt en ik verder kan alsof er niets gebeurd is.
Voor het andere been moest ik naar de orthopeed die ‘gedoe’ constateerde in het gebied van de hamstrings. Toen begon hij over mijn voorste kruisbanden. Wat was daar tien jaar geleden precies mee gebeurd en aan gedaan? Ik wist dat niet precies, was voor mij een gepasseerd station. Ik merkte dat ik het zelfs vervelend vond serieus te moeten praten over iets dat bij het verleden hoorde. Zijn vragen doordrongen mij van de relevantie. De fysiotherapeut bevestigde later dat het een zwakke plek is die bij het huidig herstel als een vertragende factor fungeert.
Annemarie, dat had een licht schokeffect op mij. Ik moet mij nu serieus afvragen of schaatsen nog wel verstandig is. Hoe leuk ik het ook vind. Dat vind ik moeilijk. Ik voel altijd weerstand opkomen wanneer mensen hun leeftijd als argument noemen om iets wel of juist niet meer te doen. Te gemakkelijk. Geneuzel vind ik het vaak, gebruikt om zaken uit te weg te gaan of om er onderuit te kunnen. Leeftijd zit tussen je oren. Blijf nieuwsgierig! Blijf uitdagingen aangaan! Verras jezelf! Mij geeft dat juist energie, ik word daar fysiek en mentaal fitter van. En blijer. Begrijp je dat?
Nu word ik ermee geconfronteerd dat leeftijd ook in de botten zit. En dat is slikken. Het lijkt alsof pas na deze blessures tot me doordringt dat ik een mate van roekeloosheid in me heb. Een neiging tot ontkenning van risico’s en een blind vertrouwen in kras ouder worden. Alleen omdat ik sport en altijd de trap neem wanneer er een lift of roltrap beschikbaar is. Een beetje dom, nietwaar.
Ben ik ongewild toch een product van onze huidige prestatiegerichte maatschappij geworden? Meer doen en sneller dan snel. Pas tevreden zijn als je iets bewezen hebt? Medailles voor een sportieve prestatie, zonder daar veel voor getraind te hebben, gooi ik bijvoorbeeld weg. Vind ik gênant om te bewaren. Pas als ik ‘stuk’ ben gegaan, telt het. Raar toch.
Theo heb ik gevraagd mij te helpen mijn grenzen te bewaken. Ik ben daar een kneus in. Dat voelt een beetje als falen, want ik geloof juist in zelfverantwoordelijkheid.
Annemarie, toen ik vroeger aan kinderen begon te denken zag ik op straat alleen maar kinderwagens. Tegenwoordig vooral rollators. Gek hè. Annemarie, hoe ga jij om met het stellen van fysieke grenzen?
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.