Hoi Annemarie,
Een weke week. Veroorzaakt door de fantastische trip naar de Weissensee in Oostenrijk, geregeld door de plaatselijke ijsclub. Een hyperactieve vereniging waarmee ik in de loop der jaren een bijzondere band heb opgebouwd.
Bijna 26 jaar geleden organiseerden zij een beddenrace op Koninginnedag. Ik deed mee, won net niet, maar crashte met het bed, scheurde alle enkelbanden van mijn rechtervoet die op verschillende plekken brak, verbrijzeld en in een vreemde stand aan mijn onderbeen hing. De beddenrace werd afgeschaft, ik kreeg een bloemetje en was de rest van het jaar arbeidsongeschikt.
Jaren later ging ik met mijn gezin naar de ijsbaan in Hoorn, waar we als trouwe leden van de ijsclub gratis mochten schaatsen. Op de parkeerplaats demonstreerde ik mijn kinderen hoe lenig ik was en scheurde de kruisbanden van mijn rechterbeen. Strompelend bereikte ik het gelegenheidsbankje van de ijsclub. Een chirurg knoopte de banden aan elkaar. Klaar weer.
Activiteiten van deze vereniging vermijden lag voor de hand zul je zeggen. Nee, Annemarie! Wel hun bingo- en klaverjasavonden, dan moet ik teveel mijn mond houden. Maar ze organiseren zoveel: van wielerronde en knikkerwedstrijden tot hardlooprondjes. Het is een onstuitbaar clubje. Daarom houd ik van ze en schaam me daar niet voor. Mijn littekens zitten dieper dan een tattoo kan gaan. Heroïsche clubliefde.
Nu dus een tocht naar de Weissensee, schaatsen op natuurijs. Samen met mijn geliefde ijsclub. O, ja en Theo natuurlijk. Vlak voor het uitstappen bij het fantastisch gelegen hotel aan het grote meer was er een cadeautje. Helgroene ijsmutsen met het speciaal aangebracht logo werden uitgedeeld en zonder enig overleg door iedereen direct opgezet. Opeens waren we geen losse individuen meer: onze hoofden werden door het ‘wij-gevoel’ omsloten.
In en om de baan, in de feesttent of in het hotel, overal kwam ik leden van mijn schaatsfamilie tegen. De broers, geliefden, een gezin, alleengaanden, vrienden en de bijna 79-jarige nestor met zijn dochter. Een prachtman. Zijn vitaliteit ontroerde me meerdere malen, mede door de herinneringen aan mijn vader.
Iedereen genoot, of ze nou voor de 200, 100 of 50 km wilden gaan, dat maakte niet uit. Plezier was de basis. Op meer hoefden we ons niet te richten. Alles was supergoed geregeld door de ijsclub.
Het raakte me. De sfeer, het actief bezig zijn. Schaatsend in het zonnetje onder een strakblauwe lucht of bij de nazit aan de glühwein kon het me overvallen. Een intens gevoel van geluk dat door mijn lichaam schoot, tranen die zomaar over mijn wangen biggelden. Zo ben ik, dat gebeurt me soms. Een vereniging als de ijsclub moet aan de borst gekoesterd worden, Annemarie. Ze zorgen voor belangrijke binding en reuring in een gemeenschap.
De Weissensee is nu een herinnering. Door een valpartij is mijn linkerenkel flink geblesseerd en voelt het bij de gerepareerde rechter kruisband ook niet oké. Het hoort erbij, de ijsclub en ik hebben nu eenmaal een levenslange kwetsbare band. Hoe staat het met jouw clubliefde, Annemarie?
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.