Hoi Annemarie,
Of ik weleens opgelicht ben? Gek, maar ik dacht meteen aan al die keren dat Theo mij ooit tijdens de Rock & Roll danslessen hoog moest oplichten. Theo judode in die tijd, had de bruine band en gooide de dans- en judotechnieken nog weleens door elkaar. Tijdens het oefenen thuis raakte ik daardoor soms het plafond… Maar dat bedoel je niet.
Eerlijk gezegd ben ik heel wantrouwend wanneer ik met verkopers te maken heb. Altijd op mijn hoede, bang dat ik besodemieterd word. Of dat nou telefonisch, digitaal, aan de deur of in de winkel is. Allemaal hebben ze de scherpste aanbiedingen die alleen vandaag geldig zijn of zolang de voorraad strekt. Die is steevast bijna op. Zeggen ze. En in winkels werken altijd charmante, goed getrainde verkopers die cappuccino aanbieden. Bied daar maar weerstand tegen.
Kijk, Annemarie, ik heb van een hoop dingen geen verstand: van straatjes leggen, van auto’ s of van cv-ketels, om maar wat dingen te noemen. Ze kunnen me over veel dingen alles wijsmaken, wat me onbehaaglijk en argwanend maakt. De verhalen over stinkende zaken zijn immers talrijk.
Ik kan me herinneren dat ik een paar jaar geleden voor een nieuwe bril ging. Duizend euro is dan niks. Maar, zei de goedlachse verkoper, ik kon kiezen tussen 175 euro korting of een zonnebril op sterkte van dezelfde waarde. Ik gaf aan dat een vriendin een jaar eerder een 35 procent kortingsactie had. Was die binnenkort weer? Ik kon de bestelling van de nieuwe bril best een paar maanden uitstellen. De oude viel nog niet van ellende uit elkaar. En anders was er plakband. Voor 35 procent ga ik de schaamte voorbij.
De verkoper wist het niet en zocht zonder iets te vinden. Ik voelde me ongemakkelijk maar had een brutale dag wat meer dan gemiddelde lef oplevert. ‘Misschien weet een collega ervan?’ hielp ik poeslief. Ook ik kan creepy charmant zijn. Toen vond de verkoper iets: de actie zou een week later zijn! Wat een bof! De bestelling werd voor een week later ingepland en ik was 350 euro goedkoper uit. Punt is, ik heb die actie later niet in de winkel teruggezien, het bleef bij de helft ervan of een zonnebril. Dat zijn toch oplichtpraktijken! Ik wil helemaal niet zo zijn, maar een dief van eigen portemonnee nog minder.
Dan heb je nog de mogelijke gluiperds aan de deur. Ik weet gewoon niet meer wie ik wel en wie ik niet kan vertrouwen, dus koop ik per definitie niets aan de deur. Dan mis ik maar de eenmalige aanbieding. Toen een gasopnemer zich jaren geleden niet kon legitimeren, deed ik de deur voor zijn neus dicht en belde zijn werkgever ter controle. Toen duidelijk werd dat hij geen potentiële inbreker of verkrachter was mocht hij binnenkomen en naar de cijfertjes kijken.
Dus nee, Annemarie, ik ben nog nooit opgelicht (afkloppen!). Misschien omdat ik een achterdochtig stuk vreten kan zijn.
Lees ook: Opgelicht? Wie ik? Bijna, dan
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.