Hoi Annemarie,
Ik vreesde de vraag die ik voelde aankomen. Goede voornemens zijn meestal een drama. Nu ben ik niet vies van theater, maar ik heb geen zin om eind januari slachtoffer te worden van Blue Monday. De meest deprimerende dag van het jaar, waarop die 80 procent Nederlanders met goede voornemens constateert dat het weer niks geworden is en massaal een dag lang het dekbed over zijn hoofd trekt. Ik behoor tot de 20 procent die dan een dag lang de kar trekt.
Natuurlijk, Annemarie, er is een waslijst aan zaken die om een stevige verandering vragen. Die lef, doorzettingsvermogen en discipline eisen en me de pot met goud aan het eind van de regenboog beloven. Hoe graag zou ik eindelijk af willen van het neurotische nagelbijten! Echt, ik geloof dat ik nog nooit mijn nagels heb geknipt. Laatst zag ik in de trein een jong, leuk ogend meisje dat heimelijk haar nagels probeerde af te bijten, maar mij kon ze niet belazeren. Het was confronterend om te zien en toch leidde het niet tot gedragsverandering bij mij. Ik heb het opgegeven en mijn familie laten beloven dat als ik ter ziele ga, ze mijn handen achter mijn rug leggen of mij handschoentjes aantrekken.
Ik zou ook graag minder uitstellen, vaker vroeger naar bed gaan, meer soppen in huis en zeker meer schrijven. Het lukt me allemaal… een tijdje. Ik maak dan per dag to-do lijstjes met taken die ik vervolgens af vink. Op zich een uitstekende aanpak natuurlijk. Alleen schrijf ik dan zelfs klusjes als stofzuigen of boodschappen op, om zoveel mogelijk af te kunnen strepen. Kinderachtig hè. Ik ben dan zelfs zo’n troel die ’s avonds trots aan Theo laat zien wat mij die dag allemaal gelukt is. Die is dan trouwens nooit te beroerd voor die aai over mijn bol.
Het is eigenlijk masochistisch dat ik met een man getrouwd ben die helemaal contra is. Stabiel, gedisciplineerd, altijd uitgeslapen, nooit uitstellend tot morgen en die de betekenis van neurotisch alleen kent door mij. Het probleem is dat wanneer ik met alles ‘bij’ ben, het verval erin sluipt en ik me geniepig makkelijk laat verleiden tot zaken die me weghouden van dingen die werkelijk moeten of die ik wil.
Challenges, Annemarie, die zijn verrukkelijk voor hopelozen zoals wij. Die opruim-challenge met een vriendin bijvoorbeeld was geweldig, tot ik op vakantie ging. Toch was het een superleuke uitdaging, waarbij veel is opgeruimd. Het krijgt een herhaling in het nieuwe jaar. Blijkbaar is dat de manier, moet het een speelse en competitieve uitdaging worden om zelf aan de gang te gaan. Zo ben ik met mijn zwemmaatje onlangs een zwem-challenge aangegaan: 5000 banen zwemmen in 2017. Eigenlijk wordt hij misbruikt.
Dus heb ik goede voornemens? Ja, toch wel. Ik ga kijken welke mensen ik via challenges kan misbruiken om mijn eigen luie, ongedisciplineerde gedrag aan te pakken. Jou heb ik al voor een schrijf-challenge!
Lees ook: Goede voornemens? Ik niet!
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.