Hoi Annemarie,
Een ietwat gênante kwestie: het kerstpakket. Al zeker dertig jaar krijg ik er jaarlijks een, maar de laatste jaren heb ik moeite met de ontvangst. Een paar jaar geleden heb ik het zelfs geweigerd. De waardering die het pakket moet symboliseren klopte niet met mijn beleving van de werkelijkheid. Het aanvaarden voelde als een volwassene die een lolly accepteert. Kinderachtig?
Vorig jaar heb ik het mee naar huis genomen omdat de situatie was verbeterd en het dus van ondankbaarheid getuigde om dat niet te doen. Toch, Annemarie, ik voelde me er ongemakkelijk bij. Ben ik het kerstpakket ontgroeid? Nu het volgende week weer zover is, maalt het door mijn hoofd. Wat wil ik ermee? Natuurlijk, ik had bij personeelszaken kunnen aangeven dat ik afzie van de jaarlijkse traditie. Zo geregeld, maar dat lijkt te simpel. Het kerstpakket is wel het extraatje van veel mensen en bedrijven, hun brood of het beleg daarvan. Bij mij moeten ze ook van mijn hagelslag afblijven.
Een goed alternatief is het doneren aan de voedselbank. Geen idee eigenlijk of mijn werkgever het ondersteunt en een inzamelpunt organiseert. Dan komen de cadeaus terecht bij de minderbedeelden voor wie het echt een meevaller is. Want eerlijk gezegd: bij mij eindigt alles vooral als kastvulling, en daarna op de rommelmarkt. Of in de container omdat het over datum is. Ja, dat is erg, ja! Behalve de wijn, die gaat wel altijd op. Maar het is heel hypocriet hè, om die dan te houden. Alles of niks.
Naast dat de waarderingsfactor voor mij gedaald is, speelt er iets anders. De hebcultuur. Onze hele maatschappij is ervan vergeven. Mooier, beter, nieuwer, kopen! Omzetten moeten dit jaar weer omhoog. Ik krijg daar toenemende kriebels van. Het kerstpakket moet daar eveneens aan voldoen, anders is er teleurstelling of ronduit gemopper. Dat is ook erg!
Als je mij persoonlijk vraagt waar mijn werkgever mij een groot plezier mee zou doen, dan antwoord ik: een beetje tijd met elkaar en wat gezelligheid. Geen door de transportdienst afgeleverde kerstpakketten die onder de arm meegenomen worden naar huis. In plaats daarvan flessen glühwein, hapjes en zoutjes voor een genoeglijke kerstborrel als afsluiting van alle drukte daarvoor. Met z’n allen een beetje in de olie en daarna thuis gebracht worden. Dat lijkt me wel wat. Het is trouwens de vraag of mijn collega’s er exact zo over denken. Bovendien zit ik dan nog steeds met de werkgelegenheid die de kerstpakketten verschaffen.
Wat denk jij Annemarie, ben ik een ondankbare hond, draaf ik een beetje door en droom jij nu van mijn kerstpakket?
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.