Foute kleding: zwarte jurk op wit feestje

Hoi Ina,

Afgelopen zomer had in op een zondagochtend een verjaardag bij een vriendin. Het was prachtig weer, dus ik besloot een jurk aan te trekken. Een zwart King Louis-jurkje, met gekleurde bloemen, mijn favoriet. Toen ik in de tuin van de vriendin aankwam, bleek dat bijna het hele vrouwelijke gezelschap volledig in het wit was gekleed. Had ik een nieuwe modetrend gemist?

Wit. Het is niet een kleur die ik veel in mijn kast heb hangen. Ik moet wel heel bruin zijn, wil een witte top mij leuk staan. Een witte broek is al vies voordat ik ‘m aan heb. Natuurlijk heb ik wel een paar witte kledingstukken voor de zomer, maar ik zou ze nooit combineren. Ik draag liever wat meer kleur. Gelukkig was er ook een dame op de verjaardag die een geheel zwarte jurk aan had. Ik viel niet helemaal uit de toon.

Nu ben ik niet zo gevoelig voor modegrillen. Ik vind het leuk om er goed uit te zien, maar ik loop het liefst in gemakkelijk zittende kleding. In mijn late tienerjaren en vroege adolescentie droeg ik altijd een tuinbroek, later steevast gecombineerd met een houthakkersoverhemd. Heerlijk! De tuinbroek ging (tijdelijk) uit toen ik Ton tegenkwam: hij haatte tuinbroeken. Tijdens de zwangerschap van onze oudste had ik een goed excuus er weer een te kopen: zo’n meegroeibroek, die je 9 maanden aankan. Na de zwangerschap van de jongste nam ik definitief afscheid van de tuinbroek, maar ik vind ‘m nog steeds leuk.

Tijdens mijn werk draag ik het liefst casual, maar robuuste kleding: nette kleren die tegen een stootje kunnen. In de winter is dat vaak een spijkerbroek, vest of jasje, een sjaal en stoere boots of laarzen. Ik weet bij een interview van tevoren niet of ik in een chique woonkeuken of stoffige kantine terechtkom. In de zomermaanden wil ik nog wel eens van mijn geloof afvallen, maar dat blijft niet altijd ongestraft. Zo ging ik vorig jaar op de warmste dag van het jaar een reportage maken in een zuurkoolfabriek, gekleed in een bermuda en topje. Gelukkig kreeg ik bedrijfskleding aan, want het was ijskoud in de fabriekshallen.

Een paar jaar geleden ging ik op een eveneens bloedhete dag bij een akkerbouwer op bezoek om een verhaal over de gerstteelt te maken. Ik had een jurk en sandalen aan, lekker luchtig. Na een gesprek op de picknickbank kwam de fotograaf langs, die een foto middenin de gerst wilde maken. De boer en de fotograaf hadden weliswaar een korte broek aan, maar ook werkschoenen en stevige sokken. Ik tippelde op mijn sandaaltjes achter hen aan het graan in. Nou Ina, een graanstengel is net een scheermes: toen we uit het gewas kwamen, had ik allemaal kleine venijnige sneetjes in mijn benen. Voortaan trek ik op dergelijk klussen een broek aan.

Over broeken gesproken: misschien koop ik deze zomer wel een witte tuinbroek. Met een hengsel naar beneden. Uber hip, geloof ik. Maar of ik daarin op een verjaardag kan verschijnen?

Annemarie

Annemarie Gerbrandy, 1967, is journalist, tekstschrijver en blogger bij Klare Taal. Zij heeft veel ervaring in de agribusiness, maar draait haar hand ook niet om voor onderwerpen over duurzame energie, samenleving en leescultuur. Ze is getrouwd met Ton en heeft twee zoons in de puberleeftijd. Verschenen: ’25 Obsessies’ – Het geheim van mijn moeder en 23 X Zwart Licht – Horrorvlucht KZX-4457.

Annemarie en Ina bloggen in Gerbrandy & Hollander over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.