Hoi Annemarie,
Allereerst, geweldig dat er zoveel vrouwen zijn die de drempel durven te nemen en vertellen wat ze ooit overkomen is. De impact kan enorm zijn. Wat te denken van een vraag als ‘Waarom heb je het niet eerder verteld?’ Goedbedoeld kan die gemakkelijk een verwijtende klank hebben. Iemand in de verdediging duwen. Angst weerhoudt. Ik ken vrouwen die daarom hun mond zullen houden.
Ik heb helaas ook #metoo ervaringen. Verwarrende ervaringen. En eigenlijk mag ik niet ‘zeuren.’ Het kan veel en veel erger. Treurig eigenlijk dat ik het woord ‘zeuren’ gebruik. Als 9-jarig meisje werd ik in het ziekenhuis opgenomen. Onderzocht werd of er een lichamelijke oorzaak te vinden was voor het ’s nachts bedplassen.
Half bloot lag ik op een onderzoekstafel, een verpleegkundige duwde een slangetje vaginaal naar binnen. In mijn gezichtsveld stond een jonge man, leunend tegen een muur, met zijn armen over elkaar toe te kijken. Niemand die iets vertelde, uitlegde of toestemming voor die pottenkijker vroeg. De schaamte en gêne die ik toen voelde… #metoo? Ik vind van wel.
De roodharige jonge zuster die daarna in de röntgenkamer een foto moest maken, voelde het haarfijn aan. Ze legde iets over me heen en sloot de toegangsdeur. ‘Er kan nu niemand zomaar binnenkomen, het is voor jou al vervelend genoeg.’ Ik was haar zo dankbaar, Annemarie.
Likkend aan een ijsje liep ik naar het station. Opeens reed er een man met zijn fiets de stoep op en remde af voor mij. ‘Wat zou ik graag willen dat mijn lul jouw ijsje was.’ Toen fietste hij snel de stoep weer af en reed verder. Even was ik totaal verbouwereerd, zag toen het beeld van wat hij had gezegd voor me en gooide vol walging mijn ijsje de bosjes in. Ik weet nog precies wat ik die dag aanhad. Een strakke lichtblauwe broek met een fris veelkleurig bloesje. Het stond me goed, weet ik ook. Ik voelde me er mooi en aantrekkelijk in. Maar dat mag toch geen reden zijn om…
Die keer in de trein, alleen in een zespersoons coupé, zittend bij het raam. Een Amerikaan kwam binnen, ging zitten bij de deur en begon een gesprek. Leuk, mijn Engels ophalen dacht ik. Maar al snel maakte hij seksueel getinte opmerkingen, kwam overeind, boog zich over mij heen en probeerde me te zoenen. Onder zijn arm door duikend vloog ik de coupé uit, naar het balkon waar ik tussen andere mensen kon staan. Ik verweet het mijzelf dat ik zo onbevangen het gesprek aanging. Slaat natuurlijk nergens op.
Op mijn werk ben ik twee keer seksueel geïntimideerd door dezelfde man. Werkzaam in een functie die hem de mogelijkheid bood me te maken en breken. Ik was behoorlijk ontdaan. En natuurlijk flikte hij het alleen als er niemand anders in de buurt was. Collega’s die ik het vertelde troffen met mij maatregelen waardoor ik niet meer alleen met hem was. Een aanklacht is er nooit ingediend. Wie zou mij geloven? De betreffende man werkt al heel lang niet meer in de organisatie. Ik zou je nog meer kunnen vertellen.
Annemarie, jaren geleden hoorde ik een moeder van zonen zeggen dat zij het lekker makkelijk had. ‘Op jongens hoef je niet zo te letten, die gaan hun gang wel’. Ik reageerde fel. Moeders van zonen hebben juist de belangrijke taak hen te leren wat wel en niet acceptabel gedrag is in de omgang met meisjes. Zodat meisjes niet langer seksueel gekwetst, bedreigd of geïntimideerd worden.
Zo, en nu ga ik Theo gezellig in zijn billen knijpen. Als het mag natuurlijk…
Ina
Ina Hollander, 1961, is columniste bij het NHD en heeft een achtergrond als dram
a therapeute en docente. Werkt als Persoonlijk Begeleider met mensen met een beperking. Ina is getrouwd met Theo en heeft twee uitwonende dochters en een thuiswonende zoon. Verschenen: ‘Vijftig‘ – Bundel met vijftig columns.
Annemarie en Ina bloggen in ‘Gerbrandy & Hollander’ over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.