Hoi Ina,
Als boer Ton een dagje op pad gaat, neem ik de honneurs op de boerderij waar. Dat moet niet te ingewikkeld zijn, maar een klein agrarisch klusje kan er wel af. Onlangs liet hij mij achter met een kalfkoe, terwijl ik eigenlijk een technisch artikel wilde schrijven. Toen Ton thuis kwam, was het artikel klaar en het kalf geboren, maar dat ging niet zonder slag of stoot.
De koe zou, gezien de ontsluiting die zij ’s ochtends had, tussen 11 en 13 uur moeten kalven, vertelde Ton bij zijn vertrek. Ik moest regelmatig kijken, maar ook weer niet te vaak. En als het kalf geboren ging worden, moest ik een buurman bellen. Of de veearts. Nu is het aantal buurmannen dat in de buurt een bevalling kan doen niet zo groot: er zijn hier niet zoveel praktiserende melkveehouders meer. Ik suggereerde nog dat de koe het misschien zelf zou redden – veel koeien kalven bij ons zonder hulp af – maar daar had Ton bij deze dame zijn twijfels over.
Ik begon voortvarend aan mijn artikel, het interview van de dag ervoor zat nog vers in het geheugen. Maar met oren op stokjes, voor het geval ik de koe hoorde loeien. Om het half uur ging ik braaf bij haar kijken. Mevrouw deed echter niets, ze lag lekker te herkauwen en vroeg zich volgens mij af wat ik toch steeds in die stal deed. Het voordeel van deze relatieve rust was dat het artikel gestaag vorderde. Tegen de tijd dat we een broodje gingen eten, was het verhaal bijna klaar, maar was er nog geen kalf.
Na de lunch wilde ik een wasje aan de lijn hangen. Toen ik met de wasmand over het erf liep, hoorde ik mijn naam roepen. Buurman F. had een hond gevonden en vroeg zich af of ik wist van wie die hond was. Nou, dat wist ik wel: het was het Griekse weglopertje van buurvrouw S., die aan de andere kant van de provinciale weg woont. Het hondje was de drukke weg overgestoken en ik wist dat de buuf daar niet blij mee zou zijn. Ik nam de hond mee naar huis en besloot de buurvrouw te bellen.
Aan het artikel op de laptop dacht ik niet meer
Op het erf aangekomen, hoorde ik een enorme brul uit de stal komen. Ojee, de koe, dat was ook zo. Ik bond de hond aan een paal, appte de buurvrouw dat ik haar viervoeter had gevonden en rende naar de koe in ‘barensnood’. De koe had inderdaad flinke weeën en de voorpootjes van het kalf lieten zich al zien. Omdat Ton had gezegd dat ik beter iemand bij de bevalling kon halen, belde ik buurman J. Ondertussen kwam de buurvrouw haar hond halen, maar ik bleef liever bij de koe. Aan het artikel op de laptop dacht ik niet meer.
Buurman J. kwam, constateerde dat het geen zware bevalling zou worden en verloste de koe van haar kalf. Vervolgens bespraken we samen uitgebreid de zaken in de melkveehouderijsector. Hierna stapte de buurman op zijn quad en ging ik naar binnen. We waren 2 uur verder. Wat was ik ook alweer aan het doen?
Op mijn laptop stond nog steeds een artikel open, wachtend op de laatste paar zinnen. Ik ging zitten, haalde een paar keer diep adem, las het stuk nog eens door en maakte het artikel af. Ik verbaasde mij erover hoe makkelijk ik schakelde van de opwinding rondom een geboorte in de stal naar de rust van het werken op de laptop. Maar een ding wist ik zeker: vrouwen kunnen prima multitasken.
Ina: hoe zit het met jouw multitasking-talent?
Annemarie
Annemarie Gerbrandy, 1967, is journalist, tekstschrijver en blogger bij Klare Taal. Zij heeft veel ervaring in de agribusiness, maar draait haar hand ook niet om voor onderwerpen over duurzame energie, samenleving en leescultuur. Ze is getrouwd met Ton en heeft twee zoons in de puberleeftijd. Verschenen: ’25 Obsessies’ – Het geheim van mijn moeder.
Annemarie en Ina bloggen in Gerbrandy & Hollander over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.