De poes, de echo en de ouderwetse trut

Hoi Ina,

Een vraag. Wat is de overeenkomst tussen onze poes Boekie en mij? We hebben allebei tijdens onze zwangerschappen één echo gehad. Voor een poes vind ik dat veel, voor een vrouw is dat in deze tijd bar weinig. Nog een overeenkomst: op de echo was in beide gevallen niet veel te zien. De foetus(en) was eigenlijk al te groot voor een duidelijk beeld.

Poes Boekie is volgens onze berekeningen anderhalve maand zwanger, maar ze gedraagt zich alsof ze elk moment kan bevallen. Ton ziet haar volop muizen vangen, maar eenmaal binnen, ploft ze op elke willekeurige plek neer, het liefst daar waar mijn looplijnen liggen. Daar ligt ze dan vreselijk hoogzwanger te zijn. We gingen dus twijfelen aan de uitgerekende datum. Toen de dierenarts deze week langskwam voor het invullen van een Bedrijfsbehandelplan, vroegen we haar of ze ook even naar Boekie wilde kijken.

De dierenarts voelde en constateerde dat de poes ‘mooi zwanger’ was. Vervolgens liep ze naar de auto en haalde daar een tasje met een apparaat uit. Een heuse poezenscan! Ik was verbaasd. Ina, kun jij je het voorstellen dat mensen een echografie laten maken van hun zwangere poes? Volgens de dierenarts komt dat geregeld voor. De kat werd ingesmeerd met gel en het scanapparaat deed zijn werk. Ik zag wat zwarte ruis op het scherm, maar de dierenarts zag een hartje kloppen en een paar kittens zitten. De poesjes waren eigenlijk al te groot voor een duidelijk beeld. Op basis van wat ze zag, schatte ze in dat moederpoes nog ongeveer 2 weken moet dragen.

Die echo deed mij denken aan de enige die ik in mijn twee zwangerschappen heb gehad. Dat was in de 42^ste(!) week van de zwangerschap van onze oudste zoon. Hij zat blijkbaar wel lekker in de warme moederbuik, want hij had geen enkele haast om ter wereld te komen. Maar de huisarts, die hier toen nog de bevallingen deed, vond het welletjes en stuurde ons naar het ziekenhuis. De baby was dusdanig groot, dat er wel 3 echo’s nodig waren. Net als bij poes Boekie werd ik niet veel wijzer van de echo, maar de gynaecoloog had voldoende informatie over de toestand van de baby.

Conclusie was dat het nog prima met de baby ging, maar er werd wel een afspraak gemaakt om de bevalling een dag of 5 later in te leiden. Uiteindelijk werd onze zoon op de geplande dag geboren, maar al voor dat ik werd ingeleid. Die nacht zette de bevalling zich uit zichzelf in en kwam de oudste na slechts 4 uur weeën in het ziekenhuis ter wereld. Bij de jongste heb ik bij de controles alleen het hartje horen kloppen. Hij werd netjes op de uitgerekende datum geboren, nog sneller dan zijn broer, en gewoon thuis.

Ina, wat het maken van een echo tijdens de zwangerschap betreft, is er veel veranderd. Ik lees op internet dat zwangere vrouwen tot 4 echo’s krijgen, afhankelijk van de verloskundigenpraktijk. Vaak willen jonge ouders het geslacht dan ook al weten. Maar ook onze koeien worden op drachtigheid gescand (handig hulpmiddel) en bij kleine huisdieren kan dat dus ook. Soms vind ik het allemaal wat overdreven. Of ben ik nu een ouderwetse trut aan het worden?

Annemarie

Annemarie Gerbrandy, 1967, is journalist, tekstschrijver en blogger bij Klare Taal. Zij heeft veel ervaring in de agribusiness, maar draait haar hand ook niet om voor onderwerpen over duurzame energie, samenleving en leescultuur. Ze is getrouwd met Ton en heeft twee zoons in de puberleeftijd. Verschenen: ’25 Obsessies’ – Het geheim van mijn moeder.

Annemarie en Ina bloggen in Gerbrandy & Hollander over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.