Hoi Ina,
Vorige week liep ik een avond van de Avondvierdaagse bij ons in het dorp mee. Onze jongste zoon liep voor het vak Bewegen, Sport en Maatschappij (BSM) een stage bij de organisatie en het leek mij leuk om samen met de hond een keer bij hem te komen kijken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het een afknapper vond. En ik besefte me: de goede oude Avondvierdaagse-tijd komt niet meer terug.
Ik bewaar goede herinneringen aan de Avondvierdaagse. Zowel uit mijn jeugd als uit mijn jaren als jonge moeder. De eerste keer dat ik meeliep, werd deelname nog via school geregeld. Elke klas kon meedoen, de begeleiding bestond uit ouders, die door de leerkrachten werden geronseld. Ik was een jaar of 8 en ik had mijn vader zo ver gekregen dat hij als begeleider mee ging. Wat was ik trots op hem! Ik weet ook nog dat een meisje uit mijn klas meeliep op gele slippers: van die platte, plastic teenslippers. Halverwege trapte ze midden in een koeienvlaai. Hilarisch!
Het jaar erop vormden kinderen en ouders zelf de groepjes, school bemoeide zich er niet meer mee. Ik had de smaak te pakken en gelukkig was mijn vader ook weer enthousiast. Ik denk dat ik mijn hele basisschoolperiode aan het wandelevenement heb meegedaan, ik kan het mij zo voorstellen dat we in de laatste klassen geen begeleiding meer nodig hadden. Op de middelbare school was het event not done en daarmee ging de Avondvierdaagse voor een jaartje of 20 de ijskast in.
Als jonge moeder pakte ik de draad weer op. Het eerste jaar liep ik een of twee avonden met een vriendin mee, de wandelwagen bij de hand voor als een van de twee kinderen het genoeg vond. Het jaar erop gingen we 4 avonden voor het echie, zonder hulpmiddelen. Ik vond het wandelen altijd erg gezellig: ik sprak vaak met een vriendin af, maar wandelde ook met andere moeders van school. De kinderen gingen met vriendjes hun eigen gang, die zagen we bij de stempelposten weer terug.
Wat hebben we wat af geroddeld tijdens die Avondvierdaagsen. Het was ook de tijd van de nieuwe klasse-indeling en indeling van de nieuwe voetbalteams. Moeders waren in alle staten als ze van andere moeders hoorden dat hun kind in een lager team zat of niet in de klas bij juf Zus en Zo. Ik weet nog dat er tijdens een Avondvierdaagse een handtekeningactie is gehouden, omdat ouders het niet eens waren met een beslissing van school. Eigenlijk was het één grote anarchistische bende op die avonden. Maar leuk dat het was!
Zo anders was het onlangs op die vrijdagavond. Hond Tripple en ik waren een half uur te vroeg, de laatste avond start iedereen tegelijk om 7 uur. Dat had ik kunnen weten, beet een oude stempelaar mij toe. Misschien wel, maar mijn laatste keer was alweer een tijdje geleden. Nergens waren moeders van school te bespeuren, wel een nieuwe generatie jonge ouders, maar die ken ik niet meer. Het viel mij ook op dat er veel minder deelnemers waren dan in onze tijd. Dat klopt wel, vertelde mijn zoon later, de interesse voor het wandelevent loopt terug.
De laatste kilometer liep ik met een gezellige vader, zoals dat hoort tijdens de Avondvierdaagse. Dus had ik na afloop toch nog een beetje een goed gevoel. En twee vaantjes: voor mij en voor de hond!
Ina, aan welk evenement uit je jeugd of als jonge moeder zou jij nog wel eens willen meedoen?
Annemarie
Annemarie Gerbrandy, 1967, is journalist, tekstschrijver en blogger bij Klare Taal. Zij heeft veel ervaring in de agribusiness, maar draait haar hand ook niet om voor onderwerpen over duurzame energie, samenleving en leescultuur. Ze is getrouwd met Ton en heeft twee zoons in de puberleeftijd. Verschenen: ’25 Obsessies’ – Het geheim van mijn moeder.
Annemarie en Ina bloggen in Gerbrandy & Hollander over menige kwestie die hun intrigeert, emotioneert, frustreert, choqueert of charmeert.
You must be logged in to post a comment.